NSZ

Birden kendini buldu, Bir gece ortasında... Bir ateş böceği tarlasında... Kıpır kıpırdı heryen Elektniklenmiş gibi... Bir başka diyar dedi... Ateş böceklerinin ülkesi...

Bir sürü kor sessizce uçuşurken göklerde

Sanki sabah olmuştu...

Apaydınlıktı gece...

Merak etti sırnını ateş böceklerinin...

Belki de en güzelini dinledi öykülerin;

Çoook eskiden... Sonu çoook uzaklarda (Belki de sonsuzlarda) Mavi kubbeli dev bir çadırda yaşarmış ateş böcekleri... Çadırın dışında ışıklar karanlıklar görürler... Yağmur tıpıntılanı duyarlar... Bazen de gökgürültülerinden konkarlarmış... Ama bilirlermiş, mavi kubbelerinin altında yalnız olduklarını...

Ama birgün...

Birgün, masmavi çadır yırtılıvermiş bir yerinden...

Ve iki kişi girmiş açılan delikten...

İki kişi...

Bir ressam...

Bir de deli...

Bin ressam...

Fırçası.. Paleti... Piposu...

Ve elinde simsiyah bir boya kutusu...

Ve bir deli...

Boynunda kimbiir hangi yüzyılda durdurduğu saati...

Fıldır-fıldır gözlerinden saçılıyor coşkusu...

Dellnin gözleri nereye devrilse ressam orayı siyaha boyuyordu...

Ve ateş böcekleri karalanmamak için durmadan geriliyordu...

Günler... Aylar... Yıllar geçti..