YALNIZCA BİR CAN...

VE BU ARZUYLA

YANIP TUTUŞTU DURMADAN...

ISINDI... ISINDI...

TUTUŞTU.

KIZARMIŞ DEV YAPRAKLAR

SICACIK BİR DOĞUMUN MUTLULUĞUYLA

KIVRILDI...

VE MİLYONLARCA YANARDAĞ GİBİ

PATLADI.

DAĞILDI PARAMPARÇA

YOKLUĞUN ORTASINA...

VE ŞİMDİ GÖRÜNCE,

YALNIZCA SEVGİDEN OLUŞAN

KENDİ PARÇACIKLARININ

SEVGİSİZLİKTEN KURUDUKLARINI

BİRBİRLERİNE DÜŞMAN OLDUKLARINI...

O DEV ÇİÇEK

AĞLIYOR... AĞLIYOR...

GÜLECEĞİ GÜNÜ BEKLİYOR...

BEKLİYOR...

 

 

Çiçek buğulandı... Buğulandı... Ağlıyordu... Yapraklarından köklerine yaşlar dökülüyordu... “Gülebilseydim güzel olacaktı heryer...” dedi... “Oysa şimdi her damla bir hüzün yeşertecek toprakta... “Büyüdükçe büyüdü damlalan... Ve her damlada sarsıldı topraklar... Ve her damla bir ayak sesine dönüştü zamanla...

Ellerinde taşlı sopalarıyla, taş devri insanları doluştu her yana...

“Geleceği mi yoksa geçmişi mi görüyorum?.. “Diye baktı aynaya...

Söyleniyordu kendince, yankıana,, sesiyle;

“Geçmiş mi? Gelecek mi?...

“Gelecek mi?.. Geçmiş mi?..